Hans van Willigenburg over het lezingencircuit
In Een avondje kennis delen, bedoeld voor het komende voorjaarsnummer, gaat een journalist voor een reportageserie routineus op pad om een lezingenavond bij te wonen, een van de vele die hij nog af te werken heeft. Hij weet ongeveer wat hij kan verwachten, maar desondanks lukt het hem om steeds weer zijn moreel op te poetsen, al kost het af en toe de nodige moeite. Want verveling is nooit ver weg in die zaaltjes. Haarscherp fileert Hans van Willigenburg echter het vemogen van de journalist om zélf iets van zo'n avond te maken:
'Driekwart van alle lezingen, schat ik, begint met een technisch mankement aan microfoon, beeldscherm of iets anders. De verwarring en de schichtige blikken die daarbij ontstaan, hoe kortstondig ook, zijn voor mij al bijna voldoende om van een geslaagde avond te spreken. En dan moeten de eigenlijke lezing en de borrel na nog beginnen. Pret verzekerd.'
Toch is het nog een zoeken naar de krenten in de pap. Vooral in de fantasie legt de journalist een erotiserende band met een dame onder het publiek...maar ook zij belooft meer, dan waargemaakt kan worden...
Wie de journalist/schrijver/uitgever voor Douane Hans van Willigenburg volgt op ThePostOnline, waarvoor hij boekrecensies schrijft, weet dat hij sterk is in het blootleggen van onderliggende motieven en drijfveren. Een avondje kennis delen zou lang zo lezenswaardig niet zijn als het niet iets universeels blootlegde, namelijk het gevoel in gezelschappen de boot te missen, terwijl er misschien veeleer sprake is van decor en decorum, dan van inhoud. De vraag die blijft hangen is: zijn lezingen mede daardoor erotiserend? (MdB)
