tijdschrift Bühne

Doede Nauta (geb. 1934) heeft een lange (internationale) wetenschappelijke carrière achter zich. Hij studeerde filosofie en wiskunde - promoveerde in Leiden  - werkte als wetenschapper onder meer in Togo en was vanaf 1979 een lange periode hoogleraar logica aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. We mogen aannemen dat literatuur en vooral poëzie altijd zijn warme belangstelling had, al publiceerde hij pas later zijn eigen gedichten. In 2016 verscheen van hem bij Aspekt Op dood en leven - een krans van gedichten.

Dat zaken die spelen in de actualiteit hem raken, blijkt onder meer uit het gedicht Sebrenica - gepubliceerd in het najaarsnummer van Bühne:

Sebrenica

jij treurbron trooster zuster
voor de vrouwen -
verlaten lig jij
geen huis geen wilg geen weg

als steen
lig jij
op het rusteloos gesuste geweten van holland

wie adem heeft nog
en stem
hem reikt geen woord -
alleen steen getuigt

waar mensen de
mensen dood zwijgen
getuigt steen
waar zij niet meer zijn - de mensen -
getuigt een steen
…

Beeldend kunstenaar/historica Mathilde Renes tekent al vanaf 1997 dagelijks haar leven. Al twintig jaar tekent ze iedere dag een gebeurtenis van de dag daarvoor. De tekeningen zijn vaak geestig, soms droevig - we leven mee met het overlijden van dierbare huisdieren - af en toe ernstig of tot nadenken stemmend.


Maar niet alleen haar dagboek houdt Mathilde bij, ook borduurt ze - vaak óók met haar leven als onderwerp - en maakt ze groter werk. Voor het komende voorjaarsnummer van Bühne heeft ze een getekend Selfie toegezegd, en daar is de redactie blij mee.

Wat maakt de dagboektekeningen interessant voor anderen - is een vraag die toch opkomt. Net als bij tekst: wat maakt een persoonlijk dagboek voor anderen boeiend om te lezen? De tekeningen van Mathilde stijgen uit boven het particuliere doordat met een scherp oog juist het alledaagse wordt vastgelegd, een herkenbare alledaagsheid, waardoor de gebeurtenissen doordat ze zijn vastgelegd iets bijzonders krijgen.


Om twintig jaar dagboekte…

In september woedde orkaan Irma met een onvoorstelbare kracht over Sint Maarten. De gevolgen zijn nog steeds voelbaar en merkbaar: de ravage was en is met geen pen te beschrijven. Het bracht Maria Janssenterug in de tijd. In 1995 woonde ze op Sint Maarten, het jaar waarin orkaan Luis over het eiland raasde:

'Als een snel draaiende cirkelzaag kwam het natuurgeweld via the Weather Channel op St. Maarten afgestevend. Een donkere punt in het midden gaf het oog van de orkaan aan. Hurricane hunters, kleine vliegtuigen, vlogen dwars door dat oog heen en konden met hun meetapparatuur bepalen, hoe snel en hoe dicht de orkaan het eiland zou naderen.'

Als de orkaan het eiland heeft bereikt, zoeken Maria en haar vier vrienden een veilig heenkomen:

'De stroom was uitgevallen, de radio zweeg, de telefoon gaf geen pieptoon meer. We zaten op een eilandje temidden van lawaai en geweld. (...) We zochten onze toevlucht in de slaapkamer, zaten met z'n vijven stil op het grote tweepersoonsb…