Wieke Mulier en het verzet tegen conventies met een knipoog
Wieke Mulier is een veelzijdige persoonlijkheid die carrière maakte in de wereld van het theater. Opgeleid aan een toneelschool in Londen, kent een flinke generatie vóór ons haar naam van de vele gezelschappen waar ze met name in de jaren '60 en '70 aan verbonden was. Tegelijkertijd verwierf ze naamsbekendheid door haar vele optredens als hoorspelactrice - een geliefd en veelbeluisterd genre in een periode waarin de televisie nog in opkomst was. Maar nog steeds treedt Wieke Mulier op - vorig jaar nog vormde ze de spil in een poëzie voorleesmarathon van wel vijf uur.
De verhalen die Wieke Mulier later is gaan schrijven getuigen van een hekel aan vanzelfsprekendheden in taal en gedrag en van een hekel aan conventies - dit alles met een knipoog. Ze houdt met andere woorden van relativeren. Dit wordt bijvoorbeeld goed zichtbaar in het verhaal De Boten, ingeleverd voor het komende voorjaarsnummer van Bühne. In dit verhaal keert Fred Blonks zich tegen uitzonderingen die gemaakt worden voor groepen die in de samenleving niet, of maar half mee mogen doen - want behoort goed beschouwd niet iedereen ergens wel tot een minderheidsgroep? De jaarlijkse Gay Parade staat voor de deur en Blonks besluit om veel meer boottochten te organiseren, voor iedere bijzondere groep één.....Het levert dagenlange boottochten op... want wie is normaal? (MdB)
Wieke Mulier publiceerde in boekvorm onder meer Herinneringen aan Morgen en Een liefde in Zeeland.
