Frank Heine en de gelaagdheid van het bestaan: omzien en weemoed

De recente roman van Frank Heine heeft als titel 'Een gat in de golven'. Is dit een draaikolk? Of duidt de titel op leegte? Het centrale personage Erik leidt een niet al te vastomlijnd bestaan op een oude viskotter en is daar redelijk tevreden mee, totdat hij geplaagd wordt door het verleden. Tijdens een zeiltocht werd een vriendin letterlijk verzwolgen door "een gat in de golven" en verdronk.

Voor Bühne schreef Heine het korte verhaal 'De repetitie'. We zijn gewaarschuwd als we al aan het begin lezen:

'Zijn broek was alweer bijna droog. Hij voelde zich goed. Hij voelde zich geweldig, alsof het grote moment eindelijk zou aanbreken'.

De hoofdpersoon is dirigent van een koor. Hij staat op een verhoging en tikt af. Er valt een geconcentreerde stilte, en dan heffen de sopranen aan in een hemels gezang....

Frank Heine moet het niet hebben van de grote schetsen, de spanning zit bij hem veeleer in de innerlijke monoloog en in kleine observaties. Allen draaien ze rond de kwetsbaarheid van het bestaan, waarin niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. (MdB)

Frank Heine