Van Dylan Thomas tot Rubén Darío: liefde voor poëzie door Hans Dütting
Een groot liefhebber van poëzie is Hans Dütting, waardoor hij in Bühne garant staat voor een door hem vertaalde klassieker in de poëzie. Spelenderwijs maken we kennis met werk van Dylan Thomas, Lope de Vega en Pablo de Neruda. Of het naar meer smaakt bepaalt de lezer!
Voor het vierde nummer van Bühne vertaalde Dütting een gedicht uit het Spaans van de Nicaraguaanse dichter Rubén Darío, (1867-1916):
'Niets is verdrietiger dan een reus die huilt,
man van de bergen geketend aan een lelie,
die kreunt, krachtig, robuust, die smeekt,
slachtoffer van zijn eigen fatale martelaarschap.'
(...) 'Deze sterke reus die eens leeuwen verscheurde
werd een versleten slaaf, als een broze spinstok'...
Hier wordt in negen strofen de schaamte weergegeven van de man die huilt en daardoor lijdt aan verlies van decorum, terwijl dit verlies een onafwendbaar noodlot is.
Heel anders is het gedicht De apostrof aan Vincentine van Wallace Stevens, (1879-1955):
'Ik verbeeld me jou als naakt tussen
monotone aarde en de donkerblauwe lucht.
En het maakt je klein en mager
en anoniem,
hemelse Vincentine.'
Het is een aards en niet-aards droombeeld van een meisje over wie Stevens dicht: 'Onmetelijke sferen van jouw wezen, en dat witte dier, zo mager, veranderde Vincentine...'
Dütting als gids voor Bühne in de poëzieklassieken is geen slechte keus!
(foto: Rubén Darío)
Voor het vierde nummer van Bühne vertaalde Dütting een gedicht uit het Spaans van de Nicaraguaanse dichter Rubén Darío, (1867-1916):
'Niets is verdrietiger dan een reus die huilt,
man van de bergen geketend aan een lelie,
die kreunt, krachtig, robuust, die smeekt,
slachtoffer van zijn eigen fatale martelaarschap.'
(...) 'Deze sterke reus die eens leeuwen verscheurde
werd een versleten slaaf, als een broze spinstok'...
Hier wordt in negen strofen de schaamte weergegeven van de man die huilt en daardoor lijdt aan verlies van decorum, terwijl dit verlies een onafwendbaar noodlot is.
Heel anders is het gedicht De apostrof aan Vincentine van Wallace Stevens, (1879-1955):
'Ik verbeeld me jou als naakt tussen
monotone aarde en de donkerblauwe lucht.
En het maakt je klein en mager
en anoniem,
hemelse Vincentine.'
Het is een aards en niet-aards droombeeld van een meisje over wie Stevens dicht: 'Onmetelijke sferen van jouw wezen, en dat witte dier, zo mager, veranderde Vincentine...'
Dütting als gids voor Bühne in de poëzieklassieken is geen slechte keus!
(foto: Wallace Stevens)
