Heimwee door Trudy Kunz


 



"Waar is de sneeuw van december gebleven? dichtte Remco Campert, ze rust in het hart van eertijds. Ach, lief hart van eertijds. Barstensvol sneeuw zit het mijne - sneeuw in allerlei gedaanten, de meeste daterend uit de vroege jaren vijftig."

Zo opent Trudy Kunz haar 'Selfie' - bijdrage in het tweede nummer van Bühne. Kunz koos 'heimwee' voor haar zelfportret, wat misschien veel zegt over het soort schrijver dat Kunz is: filosofisch beschouwelijk, en dan toch aanleidingen in het heden, die teruggrijpen op het verleden.

Er zijn soorten heimwee, vertelt Kunz ons. Een heimwee dat gekleurd is door weemoed 'om wat was'....én een heimwee dat somber maakt doordat het onbestemd is. Het gaat hierbij om heimwee vanwege "wat zou kunnen zijn": "Dat sombere heimwee, een onbestemd gevoel zonder object, kan me letterlijk wee maken, op het misselijke af. Als een verraderlijk beest bespringt het me onverwacht, zodra ik mijn vertrouwde territorium verlaat: bij de aanblik van een sleetse beddensprei, een hond in de regen, de wasem op de ramen van een frietkot. Al die beelden, en duizend andere, maken een vreemde verlorenheid in mij wakker."

Trudy Kunz studeerde Franse taal- en literatuur, waarvan de invloeden duidelijk merkbaar zijn in haar proza. Haar "heimwee-bijdrage" voor Bühne maakt nieuwsgierig naar haar recente roman: 'Kroniek van een bange liefde'.