Emy van Gorkom over het overzichtelijke van liefdesverdriet

Een Selfie deze keer waarin het gaat over de kwetsbaarheid van een gevoelswereld waarin er constant geschakeld moet worden tussen wat de buitenwereld 'normaal' vindt en wat er daarnaast binnenkomt aan ongefilterde indrukken. Het is een knap stukje waarin Emy van Gorkom via een dialoog met een vriendin een inkijkje geeft in hoe de wereld is voor iemand met een autismespectrum stoornis - waar Asperger onder valt.

Ik weet misschien wel wie ik ben, wat ik wel en niet kan, maar het blijft pijnlijk om van een ander te horen dat wat je voelt onzin is...

Aldus de -ik - in dit portret tegen een lotgenote, die ook haar beste vriendin is. De samenleving heeft behoefte aan etikettering - iets wat we soms ongemerkt voortdurend doen. Iemand met een autismestoornis heeft houvast nodig in constanten, reageert traag of niet altijd vanwege een overdaad aan signalen en prikkels - of gewoon vanwege een boodschap die als te ingewikkeld wordt ervaren. Het moet af en toe voelen als een kakafonie van kleuren...allen met dezelfde toets. Of onderweg zijn op een snelweg maar niet meer goed weten hoe je eraf moet komen...Het gevoel dat je een afslag hebt gemist...

Liefdesverdriet is daarbij vergeleken 'peanuts' zoals wordt gesteld. Er is een heldere aanleiding én het is een sociaal geaccepteerd gevoel. Met gevoelens van desoriëntatie kan niet iedereen goed omgaan... Emy van Gorkom, die in het voorjaarsnummer ook komt met een gedicht waarin het draait om parallellie in gevoelens en indrukken...wanneer valt je waarneming samen met die van de ander? - schreef een bijzonder #Selfie. (MdB)