Hans van Willigenburg en aangenaam cynisme
Met enige regelmaat stuurt de journalist/dichter/auteur en uitgever Hans van Willigenburg ook voor Bühne gedichten in, soms afgewisseld met een kort verhaal. Bij de vaste lezers is hij dus zeker geen onbekende meer. Maar ook zullen sommige lezers zijn naam kennen van het podium ThePostOnline, waarop hij regelmatig boekbesprekingen publiceert. Daar zijn recent televisiekritieken bijgekomen.
Van dichten kan men moeilijk leven, zo weet men. Jaren was Van Willigenburg werkzaam als journalist bij onder meer De Groene Amsterdammer en De Volkskrant, met een uitstapje naar Nieuwe Revue en ook schreef- en schrijft - hij in opdracht. Daarnaast is hij taalcoach. Alweer enige tijd is hij uitgever voor Douane, een Rotterdamse uitgeverij.
Zowel in zijn gedichten als in zijn korte verhalen en recensies toont Hans van Willigenburg zich van zijn cynische kant, waarbij ironie over het gebodene in de wereld nooit ver weg is - in dit opzicht lijkt hij een goede leerling van Schopenhauer: de mens heeft weinig andere strevingen dan die van het verwerven van macht, mede waardoor de wil allesbepalend is als motor van, en voor alles. Het is echter nooit cynisme alleen - in dit opzicht springen zijn gedichten en korte verhalen eruit doordat ze de menselijke existentie bevragen, dit nooit zonder mededogen met de fundamentele onhandigheid waarmee wij mensen toch ook in het leven kunnen staan. Voor het voorjaarsnummer twee gedichten en een hilarisch kort verhaal met de titel Kunstgelul. (MdB)
KENT U DAT
Kent u dat?
Een soortgelijk gevoel?
Niet begrijpen volwassen te zijn
op de snelweg in een auto te zitten
in nette kleren
achter het stuur
met een - voor zover bekend - naadloos kloppend hart
en het plotselinge verlangen het stuur om te gooien
een eerstvolgende afslag te nemen
om het even naar welke negorij?
Vervolgens de luxe te proeven
de tijd te hebben het stuur daadwerkelijk om te gooien
en in een vreemde omgeving met bekende attributen
- Shell station, verkeersborden, Albert Heijn, zebra's -
terecht te komen
alles op te nemen
ieder detail
niet te weten waarom
slechts het vermoeden iets belangrijks te doen?
En daarna
- weer terug op de snelweg -
niet weten trots of misplaatste trots te voelen
de negorij tegen alle statistieken in
en zonder aanwijsbare reden
bezocht te hebben?
Kent u dat?
Een soortgelijk gevoel?
