Wandelen als meditatie: Jan Kleefstra en het landschap

Vincent van Gogh - landschap

Wie Jan Kleefstra volgt in Bühne maar ook daarbuiten - hij publiceerde onder meer een aantal dichtbundels - weet dat het bij hem gaat om de natuur en het landschap. Voor het najaarsnummer schreef hij Het wandelen en het land, dat deels gelezen kan worden als een ode aan schrijvers die het landschap tot hun onderwerp kozen. Bij hen voelt Kleefstra zich thuis, laat hij weten. Want: 'Menszijn is vooral voor mij de verbinding met de grond'. Hermann Hesse, Konstantin Paustovski, Jose Saramago en Anton Dontsjev hebben Kleefstra duidelijk geïnspireerd om niet alleen te genieten van zijn eenzame wandelingen door het noordelijke én Zuid-Franse landschap, maar ook om zijn stappen en vergezichten als het ware in taal te proeven.

Want 'wandelen gaat niet om het zoeken, vooral omdat er niets te vinden valt. Het gaat ook niet om het zoekraken of een bewustzijn afwerpen, een aderlating of het herkennen van vogels die ik nooit eerder heb gezien. Wandelen is enkel de overgave aan het besef van volstrekte overbodigheid die zo gelukkig maakt....Het besef even geen mens te zijn maar toch de noodzaak voelen om te overleven. Wandelen schept een verwarring die als grote zekerheid aanvoelt en altijd de nabijheid van de zee koestert.' Aldus Kleefstra.

Zelfs voor verstokte stedelingen moet deze lofzang op de natuur aanstekelijk werken! (MdB)