Fataal verlangen door Emma Bovary en de Linda

Toen Gustave Flaubert tussen 1856 en 1857 delen van Madame Bovary publiceerde, een verhaal dat in 1857 in boekvorm zou verschijnen, kon hij niet vermoeden dat hij hiermee niet alleen een eeuwige plaats in de literatuurgeschiedenis zou verwerven, maar ook in de (pre-Freudiaanse) psychologie. Het verhaal van Emma Bovary, die zich in een bekrompen provincieplaats in de buurt van Rouen een ander leven droomt - gevoed door de romantische kasteelromans die ze als meisje las -  is van alle tijden. Ze is getrouwd met een dorpsdokter die in alles geen hoogvlieger is, waardoor ze over vluchtroutes fantaseert. Als zich een minnaar aandient, waant ze zich alsnog in een groots en meeslepend leven. Het loopt niet goed af met Emma....

Bladen als Linda voeden datgene wat in de (populaire) psychologie bekend is komen te staan als Bovarisme - het verlangen naar een ander, mooier, romantischer leven dan het eigen, soms pijnlijk ervaren doorsnee bestaan. Het blad thematiseert vrouwenrol(len) weliswaar deels, maar spiegelt de lezeres daarin juist voor dát het slechts een rol hoeft te zijn: één van de vele...

Flaubert kreeg intussen in 1857 een proces aan zijn broek, want het genot van Emma in haar ontsnappingsroutes werd aanstootgevend gevonden... Celeste Lupus (pseudoniem), van wie bij Aspekt onlangs Tobias Vlek en de vergissing van Einstein verscheen, brengt in een essay het verhaal van Emma Bovary nog eens voor de lezers van Bühne in herinnering - verwacht in het najaar!