Boris Uxkull en de Parijse liefde

De zomer brengt romantiek. Soldatenromantiek staat meestal voor de verheerlijking van het

krijgsbedrijf en de kameraadschap. In enkele gevallen is het echter e c h t e romantiek. Ik lees

inmiddels voor de derde maal in dertig jaar Boris Uxkull, Armeeen en amourettes. Het is een dagboek

uit de Napoleontische tijd van een jonge Russische cavalerie officier in Europa. De napoleontische

veldtochten hebben hem ver van huis gebracht, maar dit betekent voor deze onbekommerde

jongeman vooral avontuur. Het ‘westen’ en vooral Parijs, brengen hem de ene rendez vous na het

andere. Tot de echte liefde hem grijpt, via Helene, een filosofiestudente van achttien jaar uit het

wonderlijk mooie Heidelberg. De lezer ziet Boris verstrikken in de liefde. Zal het beklijven? Het

antwoord is nee, de tijd is nog niet rijp, de liefde niet uitgehard, als in de wir war der tijden de

cavalerie verder trekt en Uxkull zijn kameraden verkiest boven de liefde. ‘Leve de jeugd, de liefde en

de vermetelheid’, schrijft Uxkull op 19 juli 1812, het jaartal van Napoleons fatale veldtocht tegen

Rusland.

(PP)