Woodstock - het kan nog: gedicht door Antoine Baars

Hoe lang zal het duren voordat een van de eerste grote muziekfestivals Woodstock uit een soort collectief geheugen van de zestigers van nu is vervaagd? Het was 1969 - de Vietnamoorlog was in volle gang - in Europa werd de Rote Armee Fraktion opgericht. Er ontstond een jeugdcultuur waarin het heft in eigen hand werd genomen. In Amsterdam werd Paradiso een tempel voor bijeenkomsten...en in Amerika vond in augustus een driedaags groot festival plaats..."Flower power" was de slogan...vreedzame protesten, "sit ins" en agressie beantwoorden met een boodschap van liefde. Antoine Baars, die deze periode vast bewust meemaakte, schreef er een gedicht over:

Swingende kralen, bloem in het haar
Freedom, Richie Havens, rammend op zijn gitaar.
Je tong uitsteken tegen het gezag,
dansen, blowen, kotsen, alles mag.
Alweer vijftig jaar geleden,
je was jong en had een reden. 

(...)

Joe Cocker, Joan Baez, Crosby, Stills, Nash and Young,
oorverdovend protest, politiek flilerend, where are we going.
Waar zijn onze opportunistische klote idealen gebleven,
die droom van vijftig jaar geleden.
Was onze vrijheid te groot om te overleven,
of was het slechts fictie zonder reden. 

Een mooi monumentje voor het voorjaarsnummer! (MdB)